پروردگارا ! اگر آن چنان گریم که مژه هایم دانه ، دانه فرو ریزند . اگر آن سان فریاد کشم که گلویم از فریاد فرو ماند ، اگر تا آن جا به درگاه تو بر پای بمانم که پاهایم بخشکد، اگر در برابر عظمت و جلال تو آن قدر به رکوع خم شوم که مهر پشتم بشکند . اگر به درگاه تو آنقدر در سجده بمانم که چشمانم از حدقه بیرون آیند. اگر تا زنده ام به جای نان ، خاک بخورم و به جای آب خاکستر نوشم و همچنان ذکر توگویم و به فکر تو باشم ، باز هم حیا می کنم که سر به سوی آسمانها بردارم. زیرا می دانم که هنوز شایسته مغفرت و عفو تو نیستم.
