زن و شاگردانش دنبال او گریه کنان می آمدند ،

سقراط از زنش پرسید چرا گریه میکنی؟

گفت:از آن میگریم که تو مقتول واقع میشوی .

گفت:مگر دوست داشتی که من قاتل واقع شده باشم ؟

زن گفت: از آن میگریم که بی گناهت میکشند .

گفت: مگر دوست داشتی که با گناهم بکشند ؟

شاگردان گفتند نعش تو را چه کنیم .

گفت : به صحرا اندازید .

گفتند: از درندگان ایمن نخواهی ماند .

گفت:آن چماق مرا برای دفع آنان کنارم بگذارید .

گفتند: در آن وقت حس و حرکت نداری که آنها را دفع کنی .

گفت: پس چون حس و حرکت ندارم

 از اذیت و آزار آنان نیز مرا آسیبی نیست .